Ακολουθεί άρθρο απο την ιστοσελίδα του Πολιτιστικού συλλόγου Κρανιάς. http://www.e-krania.gr

του Βασίλη Ζιντζόβα

Ανοιχτή επιστολή προς τον Νομάρχη Τρικάλων,το Κοινοτικό Συμβούλιο της Διευρυμένης Κοινότητας Ασπροποτάμου,το Τοπικό Συμβούλιο Κρανιάς

Μια ακόμη από τις πιο όμορφες περιοχές του νομού μας, ο αλπικός αυχένας μεταξύ Τριγγίας και Πλάκας και η κοιλάδα του Κρανιώτικου ποταμιού παραδίνεται στον πολιτισμό της ασφάλτου. Ο δρόμος θα συνδέσει το Παλιοχώρι με την Κρανιά και γενικότερα με τον Ασπροπόταμο, σαν μια δεύτερη πρόσβαση στην περιοχή από την Καλαμπάκα.
Ένας αυχένας και μια κοιλάδα άγριας ομορφιάς, ανέγγιχτα ως τώρα από την καταστροφική επίδραση μιας αμφιλεγόμενης ανάπτυξης, κινδυνεύουν άμεσα να εξαφανιστούν, να ενσωματωθούν σ’ ένα σύστημα ιδιωτικής ή δημοτικής επιχειρηματικότητας που ακόμα, και παρά την τόσο έντονη χρηματοδότηση των τελευταίων δύο δεκαετιών, δεν έχει αποδείξει, κατά την προσωπική μου άποψη, την αξία του.
Ποιά είναι η αναγκαιότητα και τι θα εξυπηρετήσει η κατασκευή αυτού του ασφαλτόδρομου; Όπου έθεσα το ερώτημα, σε νομαρχιακούς και κοινοτικούς άρχοντες, η απάντηση ήταν επιφανειακή και συχνά ποικιλότροπη. Εντάσσεται στο πρόγραμμα Θησέας, η ιδέα είναι όλες οι περιοχές νά συνδέονται και μεταξύ τους – πέραν από τους κεντρικούς άξονες – για να ευνοηθεί η ανάπτυξή τους, τα Κονάκια πρέπει να συνδέονται κι αυτά με άσφαλτο, η πρόσβαση στην Κρανιά να είναι ευκολότερη και συντομότερη, εξάλλου είναι πολλοί οι Κρανιώτες που το έχουν ζητήσει καθώς και τα ξενοδοχεία της περιοχής του Παλιοχωρίου και του Ασπροποτάμου.
Θα μπορούσα πολύ εύκολα να απαντήσω σε καθένα από παραπάνω αποσπασματικά επιχειρήματα που, ακόμη κι αν είναι λογικά, δεν είναι καθόλου αρκετά για την συγκεκριμμένη περίπτωση.
Όταν κάποιος οραματίζεται και σχεδιάζει ένα μεγάλο έργο, καθώς και εκείνοι που καλούνται να αποδεχτούν το όραμά του – γιατί θα επηρρεάσει τον τρόπο της ζωής τους, πρέπει να το κάνουν με μεγάλη βάσανο και ευθύνη αλλά και με συλλογική απόφαση μέσα από ουσιαστικές διαδικασίες, γιατί η δικαίωση ή η απαξία έρχεται μετά την πραγμάτωση. Μίλησα παραπάνω για τον πολιτισμό της ασφάλτου. Μία τυπική έκφραση αυτού του πολιτισμού ήταν η καταστροφή της κοιλάδας του Ασπροπόταμου από τα Τρία Ποτάμια ως τη διασταύρωση της Αγίας Παρασκευής (Τζούρτζιας). Μια απείρου κάλλους κοιλάδα με πανέμορφες αστραφτερές όχθες, λογγιές, πράσινα λιβαδάκια κι έναν φιδίσιο χωματόδρομο ανάμεσα και κάτω από τη σκιά των πλατάνων ισοπεδώθηκε από τις μπουλντόζες και έγινε μόνον ασφαλτόδρομος. Το ποτάμι στριμώχτηκε μέσα σε τοίχους αντιστήριξης από σκυρόδεμα και χωμάτινα αναχώματα. Υποτίθεται ότι ο δρόμος κατασκευάστηκε μεγαλύτερος και ασφαλτοστρωμένος για να εξυπηρετήσει την ανάπτυξη της περιοχής και κατέστρεψε το πιο σημαντικό ίσως αξιοθέατό της, το ποτάμι. Παράδοξο κι όμως αληθινό, χειροπιαστό, στη διάθεση του καθενός. Το ποτάμι αντιμετωπίστηκε ως ένα πρόβλημα και ο δρόμος σαν το πολύτιμο αγαθό!
Μία άλλη έκφραση του πολιτισμού της ασφάλτου είναι η φιλοσοφία ενός νέου τρόπου ζωής, εντελώς ξένου προς την περιοχή και την παράδοσή της: η μετακίνηση με το αυτοκίνητο προς και μέχρι το σχολαστικό τέλος οποιουδήποτε προορισμού. Τα τελευταία χρόνια κατασκευάστηκαν πολλοί δρόμοι από μπετόν και άσφαλτο στην Κρανιά και στα άλλα χωριά Όμως τί έγινε για να διατηρηθούν και να προστατευτούν τα τόσα μονοπάτια που ήταν ίσως το χαρακτηριστικότερο στοιχείο των οικισμών της περιοχής; Μιας περιοχής όπου πάντα οι άνθρωποι περπατούσαν και όπου ακόμα και σήμερα οι περιπατητικές εκδρομές στην Τριγγία και στο Μυρμήγκι αποτελούν ίσως τα γνησιότερα στοιχεία μιας παράδοσης που επιμένει.
Σε αντιστοιχία με τα παραπάνω είναι και η επιλεκτική ανάπτυξη έξω από τους οικισμούς με την μορφή της επιδοτούμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τα καλύτερα μέρη «στοχοποιούνται» και γίνεται προσπάθεια να μετατραπούν σε κερδοφόρες ιδιωτικές ή κοινοτικές επιχειρήσεις. Καμμιά αντίρρηση στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και μπράβο στις υγιείς από αυτές τις επιχειρήσεις αλλά πιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης και το όραμα για την περιοχή; Ένα αρχιπέλαγος από ωραία ξενοδοχεία μεσαίου μεγέθους και μερικά κέντρα ορεινών δραστηριοτήτων όπως το κανό – καγιάκ καί ίσως το υπέρτατο όραμα, άλλο ένα χιονοδρομικό κέντρο; Και όλα αυτά να συνδέονται αποκλειστικά με άσφαλτο, την σημαντικότερη και μάλλον μόνη αποδεκτή υποδομή.
Ας ρίξουμε όμως μια προσεκτικότερη ματιά σ’ αυτό το μοντέλο. Ότι κατασκευάζεται τα τελευταία χρόνια και με τον τρόπο που κατασκευάζεται δημιουργεί ταυτόχρονα και μια διαίρεση: από τη μια μεριά το έργο, το όμορφο, το χρήσιμο, το αναδεικτέο και από την άλλη μεριά ο υπόλοιπος χώρος, ξέχωρος, ασήμαντος, αναλώσιμος, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Η κατασκευή του ασφαλτόδρομου πριν από είκοσι περίπου χρόνια και ειδικά στο κομμάτι από τη διασταύρωση του Στεφανίου ως τη διασταύρωση της Αγίας Παρασκευής διαίρεσε τη θαυμαστή κοιλάδα του Ασπροπόταμου σε δύο μέρη: στον ασφάλτινο δρόμο που πήρε και τη μερίδα του λέοντος και στο ποτάμι, στην αξία και στην απαξία. Το μόνο ζητούμενο, η μόνη προδιαγραφή ποιότητας που λειτούργησε στην πράξη κατά την κατασκευή αυτού του δρόμου, ήταν η κατασκευή ενός αξιόπιστου τεχνικού έργου. Ο Αχελώος, το στολίδι της περιοχής ήταν μόνον ένα πρόβλημα στην κατασκευή του έργου. Οι όχθες του, λες και δεν αποτελούσαν συστατικό κομμάτι αυτού του θαύματος της φύσης, σαρώθηκαν από τα χωματουργικά έργα, οι ανοιχτωσιές και οι λογγιές του ισοπεδώθηκαν και έγιναν τεράστιες αποθήκες αδρανών υλικών για τις ανάγκες του έργου – ακόμα μένουν ως τέτοιες, έστω άδειες – και τέλος, τεράστιοι όγκοι χωμάτων και μπάζων μεταφέρθηκαν σε πολλά σημεία της όχθης κατά μήκος της κοίτης του ποταμιού, για να λειτουργήσουν ως αναχώματα για την προστασία του δρόμου όταν το ποτάμι κατεβάζει νερό. Την εικόνα συμπληρώνουν υπολλείματα από σπαστήρες αδρανών υλικών και οι μπετονιένιοι τοίχοι αντιστήριξης.
Ένα άλλο παράδειγμα μιας τέτοιας διαίρεσης είναι και η δημιουργία του κοινοτικού κέντρου πολλαπλών χρήσεων στα Τρία Ποτάμια. Ένας ανοιχτός σκιερός χώρος σημείο αναφοράς για όλη την περιοχή του Ασπροποτάμου, προορισμός περιπατητικών αλλά και μηχανοκίνητων εκδρομών, χώρος ανταμώματος των Ασπροποταμιτών, μετατράπηκε σε ένα κτηριακό συγκρότημα. Στα Τρία Ποτάμια πλέον, μετά και την αποτυχία λειτουργίας του κανό – καγιάκ, δεν μένεις, δεν ξεκουράζεσαι, δεν είναι η σκιερή βάση για πικ-νικ και για εξόρμηση για κολύμπι, ψάρεμα ή περίπατο στις όχθες του ποταμιού. Ή έχεις δουλειά στο κτήριο ή φεύγεις. Το έργο αφαίρεσε την παραδοσιακή χρήση και τον χαρακτήρα αυτού του τόπου.
Αλλά ακόμη και οι διάφοροι χώροι αναψυχής που δημιουργούνται και κατασκευάζονται ως τεχνικά έργα, μοιάζουν με οάσεις περιφραγμένες και απομονωμένες από τον υπόλοιπο, επικίνδυνο τάχα ή ίσως αδιάφορο, χώρο. Πάλι το όλο τοπίο διαιρείται, το ποτάμι απομονώνεται και δημιουργείται μια τεχνητή ομορφιά που είδαμε δεν ξέρω πού.
Τέλος, και η χωροταξική πλευρά του δοσμένου μοντέλου ανάπτυξης εκτός των οικισμών, δημιουργεί την πιο μεγάλη διαίρεση: την αριστοκρατία του ποταμιού με τα ξενοδοχεία, τα έργα και τις πολλές επιδοτήσεις από τη μια και τους εγκαταλλειμένους οικισμούς από την άλλη, όπου το μόνο έργο τα τελευταία χρόνια ήταν οι μπετονοασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Τα υπέροχα μονοπάτια των χωριών μας, με την αξιοθαύμαστη εργονομία τους, τις πανέμορφες βρύσες τους τις κοπάνες και οι τόσοι μουλαρόδρομοι αφέθηκαν στη μοίρα τους και τείνουν να χαθούν ολοκληρωτικά. Τα ρέματα με το καθαρό νερό για πότισμα, με τις βατομουριές και το τραγουδιστικό κυλάρισμά τους έχουν επικυρηχτεί και ο κίνδυνος να υπονομοποιηθούν είναι άμεσος.
Η νέα αυτοδιοικητική δομή στα πλαίσια του «Καποδίστρια» δεν κατάφερε να τα διασώσει, θάλεγα ούτε καν έστρεψε ποτέ το βλέμμα της προς τα ’κει.
Η φιλοσοφία και η δομή αυτού του μοντέλου ανάπτυξης έχει τα παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά ενός ποιοτικού τουρισμού. Ο πελάτης βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εσωστρεφούς επιχείρησης που προσπαθεί να αναπτυχθεί στηριζόμενη σε διεθνώς επιτυχημένα πρότυπα. Οι άνετες εγκαταστάσεις και η υψηλή ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών, η άνετη και ασφαλής μετακίνηση και η ύπαρξη πολλών κέντρων άθλησης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας βρίσκονται στη λογική του προσφερόμενου προϊόντος υψηλής αξίας. Μια τέτοια φιλοσοφία δημιουργεί εξεζητημένες οάσεις σε επιλεγμένα σημεία και στο βαθμό που οι λιγοστοί ιδιωτικοί χώροι καλύπτονται, το σύστημα θα προσπαθήσει να εκμεταλευτεί τους δημόσιους χώρους αναγνωρισμένης αξίας. Η επέκταση του ασφάλτινου δικτύου πιστεύουν ότι θα δώσει νέα ώθηση σ’ αυτήν την ανάπτυξη, θα εξασφαλίσει νέες περιοχές για εκμετάλευση και θα τονώσει την αξία των ήδη υπαρχουσών μονάδων. Η ένταξη στο σύστημα άγριων μη προσβάσιμων κοιλάδων, αλπικών αυχένων και κορυφών καθώς και η δαιδαλώδης ασφάλτινη σύνδεση όλων των περιοχών μεταξύ τους, όπου οι χρόνοι προσέγγισης των διαφόρων προορισμών θα ελαχιστοποιηθούν, πιστεύουν ότι θα είναι η λύση για την επιβίωση και την ανάπτυξη αυτού του μοντέλου. Ενός μοντέλου που συνεχώς θα διαιρεί την περιοχή σε αξία και απαξία, εμπόρους και πελάτες και θα αφαιρεί όλο και περισσότερες καλές εξοχές από τη δημόσια χρήση.
Η ασφάλτινη σύνδεση του Παλιοχωρίου Καλαμπάκας με την Κρανιά και τα υπόλοιπα χωριά του Ασπροποτάμου, κατασκευαζόμενη σ’ έναν αλπικό αυχένα σε υψόμετρο 1.600 περίπου μέτρων και καταστρέφοντας την υπέροχη κοιλάδα του Κρανιώτικου ποταμιού, βρίσκεται στη λογική και την φιλοσοφία αυτού του μοντέλου ανάπτυξης. Σ’ αυτή τη χρονική στιγμή, λίγο πριν την πραγμάτωση αυτού του έργου που εγώ διατείνομαι ότι θα αλλοιώσει με τον χειρότερο τρόπο την άγρια ομορφιά αυτής της περιοχής, δεν είναι δυνατόν τα επιχειρήματα που ακούγονται να είναι επιφανειακά ή ακόμα χειρότερα απλοϊκά, όπως ότι θα γίνει ένας μικρός ασφάλτινος δρόμος για να πηγαίνουμε από τον Ασπροπόταμο στο Παληοχώρι. Αυτή τη χρονική στιγμή πρέπει να σκεφτόμαστε την συντελεσθείσα καταστροφή στην κοιλάδα από τα Τρία Ποτάμια ως τη Τζούρτζια. Αυτό είναι το αληθινό και το χειροπιαστό, αυτό θα συμβεί πάλι. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί τίποτα καλύτερο. Γι αυτό επιμένω και ζητώ από την Νομαρχία Τρικάλων να ενημερώσει πλήρως τους κατοίκους της περιοχής για την μελέτη αναγκαιότητας κατασκευής αυτού του δρόμου σε ανοιχτές συζητήσεις, καλά οργανωμένες και προγραμματισμένες αρκετό καιρό πριν. Έχουν δικαίωμα να μάθουν και να εκφράσουν τις απόψεις τους σε μαζικές συνάξεις έτσι, ώστε και η οποιαδήποτε βούλησή τους να μπορεί αξιόπιστα να μετρηθεί. Γιατί στον αντίποδα του επιχειρήματος ότι πολλοί Κρανιώτες θέλουν το δρόμο, υπάρχει η απογοητευτική βεβαιότητα από επίσης πολλούς συγχωριανούς μας ότι, «ότι και να πούμε εμείς, αυτοί το δρόμο θα τον κάνουν».
Καλώ το Νομάρχη Τρικάλων να σταματήσει την κατασκευή αυτού του έργου και να μη βιαστεί για την ολοκλήρωσή του. Να ανοίξει την συζήτηση γύρω από την αναγκαιότητά του, εμπιστευόμενος μια τέτοια διαδικασία συλλογικής κριτικής και συναίνεσης. Παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος έχουν αποδειχτεί κακές επιλογές, γιατί πολλές φορές η δυνατότητα χρηματοδότησης ενός έργου θεωρείται και ικανή αιτία για την κατασκευή του. Ακόμα χειρότερα, μερικές φορές η εξασφάλιση των κονδυλίων θεωρείται ως μέγιστη επιτυχία κάποιας αυτοδιοικητικής αρχής και ταυτόχρονα ως η μοναδική της υποχρέωση όσον αφορά την εκτέλεση του έργου, αφήνοντας τον σχεδιασμό και τον έλεγχο κατασκευής σε τρίτους.
Εκφράζοντας την αντίθεσή μου στο υπάρχον μοντέλο, τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου προσπάθησα να αναλύσω παραπάνω, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει ένας άλλος αρμονικότερος τρόπος διαχείρησης και ένας άλλος χαρακτήρας ανάπτυξης για την περιοχή.
Η βασική ιδέα παράγεται από την απάντηση στο ερώτημα, «γιατί όλοι εμείς που ζήσαμε στον Ασπροπόταμο, αγαπήσαμε τόσο πολύ αυτήν την περιοχή;». Γιατί είναι ένα μοναδικό, μαγευτικό μέρος να ζεις.
Οι λέξεις «μοναδικό μέρος» και «να ζείς» δεν χρησιμοποιήθηκαν τυχαία, είναι κεντρικές έννοιες στην περιγραφόμενη ιδέα. Η περιοχή του Ασπροποτάμου, του ορεινού Αχελώου, έχει μια μοναδική δομή που σπάνια τη συναντάς σε άλλα μέρη. Το έδαφος είναι γενικά βατό για περπάτημα πολλών χιλιομέτρων, ενώ τα δυό μεγάλα κλαδιά του Αχελώου σχηματίζουν μια πανέμορφη, μακριά, ορεινή κοιλάδα σε ύψόμετρο πάνω από 1.000 μέτρα. Η ομορφιά του τοπίου είναι άγρια με τό έλατο να κυριαρχεί αλλά συγχρόνως και φιλική, ενώ η παρουσία του ανθρώπου είναι έντονη τους καλοκαιρινούς μήνες. Η εναλλαγή του τοπίου, με τις ελάτινες πλαγιές να «σκάνε» σ’ αυτό το πανέμορφο ποτάμι και τις φαλακρές αλπικές ζώνες και κορυφές να τις πιάνεις με περπάτημα λίγων ωρών, δημιουργεί το ιδανικό μέρος για περπάτημα και ορειβασία. Οι δασικές εκτάσεις και τα ορεινά λιβάδια είναι ακόμα τόσο παρθένα και αφτιασίδωτα που, περπατώντας σ’ αυτά, έχεις την αίσθηση πως είσαι ο πρώτος που τα διασχίζεις, βαδίζοντας σ’ ένα γοητευτικό άγνωστο που ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο χάρτης το έχει καταγράψει ποτέ. Από την άλλη όμως, τα κοπάδια των προβάτων στις αλπικές ζώνες αλλά και η παρουσία πολλών γελαδιών ακόμα και στους ασφάλτινους δρόμους, δίνουν την αίσθηση κατοικημένου, ήμερου και ασφαλούς τόπου, ακόμα κι αν έχεις πάρα πολύ ώρα να συναντήσεις άνθρωπο.
Όλα αυτά, που μόλις περιγράψαμε παραπάνω, συγκροτούν το συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής του Ασπροποτάμου. Όλη αυτή η τεράστια έκταση, από την Κιάτρα Μπρουάστα στο βορρά μέχρι τη γέφυρα του Αλεξίου στο νότο κι από τη Πάμπα και το Γκολέμι στην ανατολή ως τη Μάντρα Χότζα και τις πηγές του Αχελώου στη δύση, όλος αυτός ο υπέροχος τόπος είναι τόσο άγριος και παρθένος, όσο η καφετιά αρκούδα που μπορεί να αντικρύσεις σε κάποιο κακό συναπάντημα, αλλά ταυτόχρονα τόσο ήμερος και ασφαλής, όσο μια μεγάλη αυλή. Όλος αυτός ο ενιαίος, αδιαίρετος χώρος, είναι ένα ιδανικό μέρος να ζείς, να κάνεις διακοπές. Δεν έχεις ανάγκη από οτιδήποτε άλλο φτιαχτό, ξενόφερτο, εμπορευματοποιημένο σύστημα δραστηριοτήτων. Ακόμη και το περπάτημα ενός μονοπατιού από το σπίτι στην πλατεία είναι μια μεγάλη ευχαρίστηση, μια μικρή εκδρομή. Τίποτα δεν είναι ευτελές ή ασήμαντο σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, ούτε το πιο μικρό ρέμα, ούτε το μικρότερο πλατάνι του ποταμιού.
Η πρώτη και μέγιστη διοικητική αρχή πρέπει να είναι η προστασία του φυσικού αυτού κάλλους από παρεμβάσεις που αλλοιώνουν το μέρος και τον χαρακτήρα του. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι ο θεματοφύλακας αυτού του χρέους και ο συντονιστής των πάσης φύσεως προσπαθειών για την αποτροπή καταστροφικών ενεργειών από οπουδήποτε κι αν προέρχονται.
Οι μικρές ή μεσαίες ξενοδοχειακές μονάδες και οι πάσης φύσεως ταβέρνες και καφενεία πρέπει να χτίζονται στις παρυφές των οικισμών και σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραχωρούνται δημόσιες ή κοινοτικές εκτάσεις για τέτοιους σκοπούς. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η γνήσια, άγρια ομορφιά του τοπίου και η παραδοσιακή δημόσια χρήση του, ενώ ταυτόχρονα αποθαρρύνεται και η χρήση του αυτοκινήτου εντός της γενικότερης περιοχής.
Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους οικισμούς, να διαφυλάσσει και να συντηρεί τα μονοπάτια όπως και τις βρύσες τόσων πηγών που υπάρχουν στην περιοχή. Να δίνει κίνητρα για την εξωτερική εμφάνιση των σπιτιών, των μαντρότοιχων και των κήπων. Ας θυμηθούμε όλοι τι προσέχουμε όταν βρισκόμαστε σε κάποιο ξένο μέρος. Ένα καλό ξενοδοχείο δεν είναι το παν. Θέλουμε να δούμε το χωριό ή την διπλανή κωμόπολη. Οι άνθρωποι θέλουν να ζουν κοντά σε μικρές κοινωνίες, να μαθαίνουν τις παραδόσεις τους, να γεύονται την διαφορετικότητα της κουζίνας τους.
Οι διαφορετικές απόψεις αποδοχής ή μή του κατασκευαζόμενου ασφαλτόδρομου εκφράζουν κατά βάση δύο διαφορετικές αντιλήψεις, δύο διαφορετικά οράματα για την περιοχή. Μια αμφιλεγόμενη ανάπτυξη, εμπορευματοποίηση και ανάλωση του φυσικού περιβάλλοντος από τη μια και η ισορροπημένη και αρμονική διαβίωση, η ανάπτυξη των οικισμών και η διατήρηση της παράδοσης από την άλλη.
Τέλος, ο δρόμος θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για την Κρανιά, η οποία από ένα ήσυχο χωριό θα μεταβληθεί σε πέρασμα με αυξημένη κυκλοφορία προς τα υπόλοιπα χωριά του Ασπροποτάμου, με την άσφαλτο να διχοτομεί κυριολεκτικά το μέρος περνώντας σε απόσταση λίγων μέτρων από την κεντρική πλατεία. Η ήρεμη κοιλάδα προς τα Κονάκια, όπου γίνονται οι περισσότεροι περίπατοι από τη νέα γενιά, με το μύλο του Γκίκα και το μεγάλο ρέμα, την Ασβεσταριά και την ανάβαση προς τα ορεινότερα, θα αλλάξει δραματικά μορφή και θα γεμίσει αυτοκίνητα, ίσως και μερικές ωραίες ταβέρνες ή μπαρ που θα υποβαθμίζουν την γνήσια ομορφιά του σημερινού τοπίου.
Καλώ το Τοπικό Συμβούλιο της Κρανιάς να συζητήσει και να τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα. Το έργο είναι τοπικής και όχι εθνικής σημασίας,θα αλλάξει την Κρανιά, θα επηρρεάσει δραματικά τη ζωή μας, επομένως μπορεί και έχει βαθύτατη υποχρέωση να ασχοληθεί με αυτό καθώς και να εισηγηθεί προτάσεις στο Κοινοτικό Συμβούλιο της Διευρυμένης Κοινότητας Ασπροποτάμου.
Καλώ όλους τους Κρανιώτες και τους Ασπροποταμίτες να εκφράσουν την άποψή τους για το έργο . Μπορούμε και πρέπει να ζητήσουμε να σταματήσει προσωρινά το έργο και να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση γι’ αυτό. Όσο περισσότεροι εκφράσουν τη γνώμη τους για το θέμα, κάτοικοι και φορείς, τόσο καλύτερη απόφαση μπορεί να ληφθεί.
Ο μεγάλος Κρανιώτης στιχουργός Κώστας Βίρβος, σ’ένα από τα ωραιότατα ποιήματά του με τα οποία ύμνησε την Κρανιά , έγραψε:
τα κάλλη που τα χρόνια εκείνα ζήσαμε
θαρρώ κι εσύ Παράδεισε, δεν τά’ ειδες!
Το νόημα αυτής της φράσης με το τόσο λιτό μεγαλείο – ποιός άραγε θα βρεί τις χίλιες λέξεις για να υμνήσει ισάξια την Κρανιά – , είναι και ελπίζουμε να παραμείνει για πάντα διαχρονικό. Η Κρανιά του καθενός μας κάποτε, ήταν ίσως ένας επίγειος παράδεισος. Κι αν ο ποιητής μελαγχολεί στη μνήμη ενός πολυαγαπημένου παρελθόντος, αναθεματίζοντας μιαν αργή αναγκαστική εξέλιξη, εμείς σήμερα είμαστε έτοιμοι να ξερριζώσουμε βίαια μια παράδοση που επιμένει, υπερθεματίζοντας μιαν αμφίβολης αξίας ιδέα με ξένα προς τον τόπο μας χαρακτηριστικά, επειδή έχουμε την οικονομική δυνατότητα να το κάνουμε.
Η τραγική ειρωνία! Τη στιγμή που ο ποιητής αναφωνεί την παραπάνω φράση, βρίσκεται προς το τέλος του υπέροχου ταξιδιού με το καραβάνι των αλόγων. Τα πόδια του βρίσκονται περίπου πάνω στον αυχένα που θα ασφαλτοστρωθεί. Στο βάθος αντικρύζει την Κρανιά, μα ακριβώς μπροστά του βλέπει την πανέμορφη κοιλάδα του Κρανιώτικου, που θα καταστραφεί.

Τίποτα δεν έχει ακόμα οριστικά χαθεί.

Βασίλης Ζιντζόβας, κάτοικος Κρανιάς Ασπροποτάμου