Παρακολουθώντας την εκπομπή αληθινά σενάρια η κάμερα πέρασε γρήγορα απο την πλάκα που τοποθετήθηκε στο πρώην σχολείο. Γυρίζοντας το βίντεο πίσω είδα γραμμένο το όνομα Δημήτριος Αλεξίου. Βέβαια τον κύριο Αλεξίου τον είχαμε υπόψιν από το ωραίο βιβλίο του για την Ανθούσα. Τα παραδοσιακά στοιχεία που περιγράφονται στο βιβλίο του είναι τόσο πλούσια όσο κανενός αλλου βιβλίου που έχει γραφτεί για την περιοχή. Το μεγαλύτερο έργο του όμως απ ότι φαίνεται ήταν η ανακαίνιση του παλιού σχολείου που αποτελεί πλέον το μουσείο της Ανθούσας.

Έσβησε η ιστορία του χωριού

Αρθρογράφος:: Κωνσταντίνος Μπουσιόπουλος
ΝΕΚΡΟΛΟΥΛΟΥΔΑ από τον Κων/νο Μπουσιόπουλο
Ένα χειμωνιάτικο δειλινό, 22-1-2011, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ένας γνήσιος πατριώτης-Ανθουσιώτης, ο Μήτσιος Αλεξίου ή Κάκος. Ο Μήτσιος Αλεξίου υπήρξε ένας ικανός, αυτοδημιούργητος άνθρωπος, φτωχός αλλά με ισχυρή θέληση, τόλμη, υπομονή και επιμονή. Μεγάλωσε με πολλές στερήσεις, αφού ορφάνεψε από πατέρα πολύ μικρός. Ήταν γιος του Αλέκου και της Κούλας με σαρακατσάνικη καταγωγή. Το Δημοτικό και το Γυμνάσιο τα έβγαλε στα Τρίκαλα, ξενοδουλεύοντας για τη συντήρησή τους η καλοκάγαθη μητέρα τους.
Κοφτερό μυαλό όπως ήταν, ύστερα από εξετάσεις πέρασε στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Αθηνών, σπουδάζοντας οικονομικές και πολιτικές επιστήμες. Στα χρόνια των σπουδών του, για να αντεπεξέλθει στα έξοδά του, εργαζόταν στο ορειχαλκουργείο του Παύλου Δογάνη, που ήταν και αυτός από την Ανθούσα και εξάδελφός του.
Παίρνοντας το πτυχίο, διορίστηκε ως υπάλληλος Τελωνείου κατ’ αρχάς στην Ιτέα Άμφισσας και ύστερα, λόγω των ειδικών προσόντων του, ως Αρχιτελώνης στο μεγάλο Τελωνείο του Πειραιά, από το οποίο και συνταξιοδοτήθηκε.
Επιδόθηκε παράλληλα και στη συγγραφή βιβλίων και οδηγιών που είχαν σχέση με το έργο και την υπηρεσία του τελωνειακού, βιβλία που ακόμη και σήμερα κοσμούν τις βιβλιοθήκες των Τελωνείων της χώρας μας.
Σεμνός, έντιμος και ανιδιοτελής ο ίδιος, δε συμβιβαζόταν με ο,τιδήποτε ήταν εκτός νόμου ή κατεστημένου, προσπαθώντας την αμεροληψία και την αντικειμενικότητα αυτή να τη μεταδώσει και σ’ όλους τους υφισταμένους του.

Παντρεύτηκε μια εξαιρετική γυναίκα, την Τασία Ράικου, και απέκτησαν ένα γιο, τον Αλέκο. Η όλη περιουσία του ήταν ένα μικρό σπίτι στην Αθήνα και ένα σπιτάκι στην Ανθούσα. Ο Μήτσιος Αλεξίου αγαπούσε με πάθος το χωριό του. Με δική του δαπάνη προέβη στην ανακαίνιση του παλιού εγκαταλειμμένου σχολείου του χωριού, που το μετέτρεψε σε Μουσείο, με αξιόλογη βιβλιοθήκη και έπιπλα. Επίσης με δική του δαπάνη αγιογραφήθηκε η «Πλατυτέρα» (Παναγία) στον ιερό Ναό των Αγίων Πάντων του χωριού και εξοπλίστηκαν όλες οι εκκλησίες της Ανθούσας με τα απαραίτητα λειτουργικά Εκκλησιαστικά βιβλία (Μηναία, Παρακλητική, Ψαλμοί κ.ά.), χαρίζοντας σε κάθε ναό του χωριού από ένα μεταλλικό ανοξείδωτο σεντούκι για τη φύλαξη των Ιερών Σκευών και αμφίων των ιερέων. Με δική του φροντίδα αγοράστηκε μια καμπάνα για την Παναγία τη Γαλακτοτροφούσα.
Ανήσυχο πνεύμα, κοινωνικός, λάτρης του ωραίου, της παράδοσης, της έρευνας και των πολιτιστικών πραγμάτων, έγραψε ένα αξιόλογο βιβλίο για την ιστορία της Ανθούσας, «Ευαγγέλιο» για κάθε μελετητή της Λιπινίτσας.
Αυτός λοιπόν ο πράος, ο ανιδιοτελής, ο έντιμος, ο γνήσιος πατριώτης, υπήρξε ο Δημήτριος Αλεξίου.
Ο Θεός να τον αναπαύσει.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ στον κ.Μήτσο

Αρθρογράφος:: Τράντου Φανή
Λίγα λόγια από καρδιάς για ένα εκλεκτό μέλος της μικρής κοινωνίας της Ανθούσας.
Να τα εκατοστίσεις. Να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά έτσι κι έγινε.
Οι ευχές εισακούστηκαν και έζησε. Τι να πει κανείς για τον κ. Μήτσο! Ο Δημήτριος Αλεξίου γιος του Αλέξανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα από μικρός μαθήτευσε σε σχολεία των Τρικάλων, σπούδασε με πολύ μεγάλες δυσκολίες αλλά και με πολύ επιμονή, στην Αθήνα, δουλεύοντας συγχρόνως. Διορίσθηκε και εργάστηκε επί σειρά ετών στο Τελωνείο Αθηνών έφτασε μέχρι το αξίωμα του Δ/ντη Τελωνείου από το οποίο και συνταξιοδοτήθηκε.
Συνέχισε, όντας εργατικός να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως συνταξιούχος και μάλιστα ως Πρόεδρος στο σύλλογο των συνταξιούχων Τελωνιακών .
Πάνω από όλα ευεργέτησε το χωριό που μεγάλωσε, την Ανθούσα. Γνώστης του αντικειμένου και ασχολούμενος με πάθος, βοηθούσε πάντα όλους τους Προέδρους του συλλόγου της Ανθούσας συμβουλεύοντας τους. Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Μοναδικά ξεχωριστή παρουσία και προοδευτική φωνή. Απόλυτα κοινωνικός και καλοδεχούμενος από όλους, πρώτος στο αναλόγιο των εκκλησιών, πρώτος στην πλατεία, συνεργάσιμος, νεανική δύναμη για προσφορά και δημιουργία, βιβλιοφάγος, ερευνητής και φυσιοδίφης.
Ζηλεύω τα όσα προσπάθησε στη ζωή του μέσα από αντίξοες συνθήκες.
Βρισκόμενος στην Αθήνα συνέγραψε με την βοήθεια πολλών χωριανών ένα υπέροχο βιβλίο που αφορά τα της Ανθούσας, καταγράφοντας κυρίως τα γενεαλογικά δένδρα των οικογενειών της, παρακαταθήκη για τις γενεές που έρχονται.
Από το υστέρημα του ενίσχυσε και αναστήλωσε στην μνήμη των γονιών του και της συζύγου του Αναστασίας, το σχολείο του χωριού στο οποίο μάλιστα δίδαξε τα παιδιά των κτηνοτρόφων στο παρελθόν κατά την θερινή περίοδο, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και βιβλιοθήκη που επιμελήθηκε προσωπικά .
Χάσαμε το μονίμως χαμογελαστό πρόσωπο του, το βήμα του από τα λιθόστρωτα του χωριού και την φωνή του από τον αέρα της Ανθούσας, αλλά το έργο του θα το κουβαλάμε και οφείλουμε να το διατηρήσουμε και να το συμπληρώσουμε.
Δυστυχώς άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα στον τόπο που διαχείμαζε. Έφυγε ένας σπάνιος λεπεντσιώτης. Κοντά του τις τελευταίες του στιγμές είχε την οικογένεια του, τον μοναχογιό του Αλέξη την νύφη του Φανή καθώς και τις δύο εγγόνες του.
Καλό κατευόδιο κ. Μήτσο όπου και να ακουμπήσεις η παρουσία σου θα γεμίζει το χωριό μας εσαεί, πάντα θα σε βλέπω να κατεβαίνεις κάθε απόγευμα από το σπίτι σου με την τσάντα σου γεμάτη υλικό που συγκέντρωνες για ότι αφορά τα του χωριού μας.
Είχες για όλους μια καλή κουβέντα και μια δικαιολογία για όσους δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους συλλογισμούς σου.
Προσωπικά θα μου λείψει η απογευματινή συνάντηση στην αυλή του σπιτιού μου όπου δεν μπορούσες να αντισταθείς μαζί με τον καφέ, έναν κουραμπιέ ή την πίτα της μητέρας μου, που τρώγοντας δεν παρέλειπες να μου επισημάνεις πόσο σημαντικό είναι να μαζεύουμε υλικό για ότι έχει σχέση με το χωριό, ξεδιπλώναμε δε τα νέα πολιτικά, κοινωνικά, εν κατακλείδι, υγιή και γεμάτη γνώσεις συζήτηση .
Αξίζει να τον έχουμε όλοι σαν θετικό πρότυπο. Είναι μεγάλη τιμή για τον τόπο μας που τον είχαμε τόσα χρόνια κοντά μας .