Σε εκείνη τη πρώτη στροφή του δρόμου που αρχίζει να φαίνεται το χωριό.

Σε εκείνη ακριβώς τη στροφή ακόμα και σήμερα, στα 26 μου χρόνια ηχεί στα αυτιά μου το γέλιο των φίλων μου και η κάρδια μου αρχίζει να κουνάει τα φτερά της.

Κάθε καλοκαίρι το ίδιο συναίσθημα.

Κάθε χρόνο και πιο δυνατό… Αυτό είναι φιλία.

Αυτή τη φορά όμως, περνώντας τη στροφή κοιτάζω το χωριό και προσπαθώ να θυμηθώ την πρώτη στιγμή που κοίταξα τους φίλους μου. Δεν είναι όμως μια στιγμή συγκεκριμένη. Όλοι μας, από μωρά, ανεβαίναμε στο χωριό κάθε καλοκαίρι. Είτε με τους γονείς μας είτε με τους παππούδες μας. Οπότε, η πρώτη μας ματιά πρέπει να ήταν μέσα στα καρότσια μας ή κρατώντας το χέρι της μητέρας μας σε βόλτα στη Νεράιδα ή στην πλατεία του χωριού. Η εικόνα που μου έρχεται έντονα στο μυαλό είναι αυτή των μικρών παιδιών που ενώ πάνω από τα κεφαλάκια τους οι μαμάδες τους λένε τα νέα του χειμώνα, αυτά κοιτάζουν το ένα το άλλο ερευνητικά και αναπτύσσουν βουβά συνήθως μία δικιά τους επικοινωνία.

Είμαι σίγουρη ότι και η δική μας σχέση έχει τέτοια αρχή.

Και είναι αυτή η αίσθηση των κοινών βιωμάτων που μας δένει χρόνο με το χρόνο. Σε αυτό το χωριό κάποιοι από μας είπανε την πρώτη τους λέξη, κάποιοι κάνανε τα πρώτα τους βήματα και όλοι μας, μες στη δική του οικογένεια ο καθένας, μεγαλώναμε. Εξερευνώντας το χωριό συναντηθήκαμε κάποιο απόγευμα στον Πάτερο, στην πλατεία ή απλά σε ένα δρομάκι του χωριού και αποφασίσαμε να κάνουμε παρέα.

Αποφασίσαμε να παίζουμε μαζί… Να είμαστε φίλοι.

Αργότερα περίπου εννέα χρονών. Tο χωριό για μας είναι μοναδικό. Ο τόπος είναι προικισμένος με μία πανέμορφη φύση μέσα στην οποία είναι μαγικό να παίζεις. Μας προσφέρει απλόχερα μία γοητευτική αίσθηση απέραντης ελευθερίας. Περνώντας λοιπόν έναν ολόκληρο χειμώνα, γεμάτο διάβασμα και περιορισμούς, ο καθένας στην πόλη του, φτάνει η ¨ιερή¨ στιγμή κατά τον Ιούλιο συνήθως που ανεβαίνουμε στο χωριό. Η δίψα για παιχνίδι και ελευθερία είναι ανικανοποίητη. Τρέχουμε, παίζουμε κάτω από πλατάνια, κάνουμε μπάνιο στο ποτάμι, μοιραζόμαστε στιγμές και εμπειρίες που θα μας ακολουθούν για πάντα.

Σε αυτή τη ηλικία το πιο σημαντικό που μας προσφέρει το χωριό είναι η απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Εκτόνωση της καταπιεσμένης μας ενέργειας και ζωντάνιας.

Περνώντας τα χρόνια, μετρώντας τα πάντα με τα καλοκαίρια, γίναμε ¨ολόκληρα παιδιά¨. Τα παιχνίδια μας αρχίζουν να αλλάζουν όπως και εμείς. Το κρυφτό, τα μήλα, τα αγαλματάκια και το κυνηγητό μας αφήνουν πια παγερά αδιάφορους. Οι ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις κάτω από τον πλάτανο στην πλατεία του χωριού ή το βράδυ, γύρω από μία φωτιά στη Βρύση του Φίλου είναι ο τρόπος που περνάμε πια τις μέρες μας στο χωριό. Κάποιος στην παρέα έχει κιθάρα και κάνει τις συγκεντρώσεις μας ακόμα πιο ενδιαφέρουσες. Διηγιόμαστε ιστορίες, μιλάμε για τις ζωές μας και κυρίως για το πώς πέρασε και αυτός ο χειμώνας. Συζητάμε έντονα, μαλώνουμε, φωνάζουμε, θυμώνουμε αλλά στο τέλος γελάμε, πολύ και δυνατά.
Γυρνάμε σπίτι αργά, περπατώντας μέσα στο σκοτάδι. Μπορούμε να δούμε όλα τα αστέρια. Να κάνουμε χιλιάδες ευχές.

Στην ηλικία αυτή λοιπόν κάναμε μία άτυπη συμφωνία.

Κάθε χρόνο, έστω και για μία μέρα η παρέα μας θα βρίσκεται στο χωριό.
Υπογράψαμε με τα μάτια.

Μέχρι να τελειώσουμε το σχολειό αλλά και σαν φοιτητές είναι πάρα πολύ εύκολο να τηρήσουμε τη συμφωνία μας. Μένουμε όλοι πιστοί χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Τα καλοκαίρια μας είναι ελευθέρα και εμείς θέλουμε πολύ να βρεθούμε έστω και για λίγες μέρες στο χωριό.

Να γευτούμε αυτή την αίσθηση της αυτάρκειας που μας δημιουργεί.

Να νανουριστούμε από τον ήχο της βροχής που σκάει στους τσίγκους.

Να βρεθούμε με τους φίλους μας.

Να σταματήσουμε τον χρόνο.

Σήμερα.. εργαζόμενοι νέοι, με όνειρα, προοπτικές και φιλοδοξίες.

Προσπαθούμε να είμαστε εντάξει σε όλες μας τις υποχρεώσεις. Προσπαθούμε να είμαστε πιστοί σε ότι αγαπάμε. Και το χωριό το αγαπάμε βαθειά. Γιατί το χωριό μας ουσιαστικά είναι οι άνθρωποι μας.

Είναι οι παιδικοί μας φίλοι, οι άνθρωποι που μεγαλώσαμε μαζί.

Οι κοινές μας εμπειρίες, οι τσακωμοί, τα γέλια. Η σχέση μας.

Για αυτό αγαπώ το Χαλίκι.

Γιατί στα σπίτια του το βράδυ κοιμούνται οι φίλοι μου.

Ι.Ι. Χαλίκι Ασπροποτάμου, 13 Αυγούστου 2009