Του Λάζαρου Μάμαλη
Στη σελίδα 4 της σημερινής ΕΡΕΥΝΑΣ, φιλοξενούμε τη συνέντευξη του Τρικαλινού ηθοποιού Θοδωρή Λιμήτσιου (πρωην προεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Ανθούσας) ο οποίος αφού θήτευσε στο εγχώριο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση βρίσκεται πλέον στη Βιέννη της Αυστρίας όπου διδάσκει θέατρο σε Έλληνες αλλά και Αυστριακούς. Ο ίδιος μας περιγράφει τη ζωή στην πόλη, τις προκλήσεις εκεί, όπου «δεν είναι όλα εύκολα όπως υποθέτουμε πολλοί, αλλά εκεί τουλάχιστον υπάρχει αξιοκρατία». Τον ρωτήσαμε αν υπάρχει χώρος για καλλιτεχνική δημιουργία από νέους, αλλά ξένους στη Βιέννη;
Η απάντησή του είναι ενδιαφέρουσα: «Πάντα στην τέχνη θα υπάρχει χώρος για όλους και όχι μόνο νέους. Ειδικά στην Βιέννη που είναι η πρωτεύουσα των τεχνών υπάρχει αρκετός… Οι δρόμοι στο κέντρο είναι γεμάτοι από καλλιτέχνες όλων των ειδών που δείχνουν στους επισκέπτες αλλά και στους Βιεννέζους το ταλέντο τους… Εδώ βέβαια ισχύει και το αν αξίζεις πραγματικά θα πας μπροστά και θα αναγνωριστεί το ταλέντο σου, αλλιώς δεν ασχολούνται καν μαζί σου… ειδικά στα Πανεπιστήμια όπου αν δεν έχεις την πρόοδο που χρειάζεται μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, βρίσκεις την πόρτα κλειστή». Το τελευταίο είναι που κάνει τη διαφορά με τη χώρα μας. Εδώ μπορεί να έχουμε νησιά, θάλασσα, ήλιο δεν έχουμε όμως ένα δομημένο σύστημα στο οποίο να υπάρχει μία στοιχειώδης αντικειμενικότητα στην αναγνώριση των αξιών. Είναι οι νοοτροπίες που δεν επιτρέπουν να δομηθεί αυτό το σύστημα. Η νοοτροπία του «βολέματος των δικών μας». Η κυρίαρχη άποψη στην κοινωνία ότι «αν έχει τα μέσα, όλα γίνονται». Αυτές οι νοοτροπίες που τέμνουν καθέτως και οριζοντίως την ελληνική κοινωνία είναι που μας οδήγησαν στη σημερινά αδιέξοδα. Αυτές οι νοοτροπίες είναι που διώχνουν τους νέους που δε θέλουν να συμβιβαστούν, στην Αυστρία, στην Αγγλία ακόμη και στην μακρινή Αυστραλία.
Η ΕΡΕΥΝΑ 17 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 16024, σελίδα 7
Στη σελίδα 4 της σημερινής ΕΡΕΥΝΑΣ, φιλοξενούμε τη συνέντευξη του Τρικαλινού ηθοποιού Θοδωρή Λιμήτσιου (πρωην προεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Ανθούσας) ο οποίος αφού θήτευσε στο εγχώριο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση βρίσκεται πλέον στη Βιέννη της Αυστρίας όπου διδάσκει θέατρο σε Έλληνες αλλά και Αυστριακούς. Ο ίδιος μας περιγράφει τη ζωή στην πόλη, τις προκλήσεις εκεί, όπου «δεν είναι όλα εύκολα όπως υποθέτουμε πολλοί, αλλά εκεί τουλάχιστον υπάρχει αξιοκρατία». Τον ρωτήσαμε αν υπάρχει χώρος για καλλιτεχνική δημιουργία από νέους, αλλά ξένους στη Βιέννη;
Η απάντησή του είναι ενδιαφέρουσα: «Πάντα στην τέχνη θα υπάρχει χώρος για όλους και όχι μόνο νέους. Ειδικά στην Βιέννη που είναι η πρωτεύουσα των τεχνών υπάρχει αρκετός… Οι δρόμοι στο κέντρο είναι γεμάτοι από καλλιτέχνες όλων των ειδών που δείχνουν στους επισκέπτες αλλά και στους Βιεννέζους το ταλέντο τους… Εδώ βέβαια ισχύει και το αν αξίζεις πραγματικά θα πας μπροστά και θα αναγνωριστεί το ταλέντο σου, αλλιώς δεν ασχολούνται καν μαζί σου… ειδικά στα Πανεπιστήμια όπου αν δεν έχεις την πρόοδο που χρειάζεται μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, βρίσκεις την πόρτα κλειστή». Το τελευταίο είναι που κάνει τη διαφορά με τη χώρα μας. Εδώ μπορεί να έχουμε νησιά, θάλασσα, ήλιο δεν έχουμε όμως ένα δομημένο σύστημα στο οποίο να υπάρχει μία στοιχειώδης αντικειμενικότητα στην αναγνώριση των αξιών. Είναι οι νοοτροπίες που δεν επιτρέπουν να δομηθεί αυτό το σύστημα. Η νοοτροπία του «βολέματος των δικών μας». Η κυρίαρχη άποψη στην κοινωνία ότι «αν έχει τα μέσα, όλα γίνονται». Αυτές οι νοοτροπίες που τέμνουν καθέτως και οριζοντίως την ελληνική κοινωνία είναι που μας οδήγησαν στη σημερινά αδιέξοδα. Αυτές οι νοοτροπίες είναι που διώχνουν τους νέους που δε θέλουν να συμβιβαστούν, στην Αυστρία, στην Αγγλία ακόμη και στην μακρινή Αυστραλία.
Η ΕΡΕΥΝΑ 17 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 16024, σελίδα 7
aspropotamos.org 