Η μικρού μήκους ταινία «Ο Φωτογράφος των Τρικάλων», εμπνευσμένη από το τραγούδι «Α.Μάνθος» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μας μεταφέρει στα Τρίκαλα του 1923, όταν ο επικηρυγμένος ληστής Θωμάς Γκαντάρας αποφασίζει να φωτογραφηθεί. Ο φωτογράφος Αθανάσιος Μάνθος, γυρίζει σπίτι του το βράδυ, αναλογιζόμενος τους γάμους και τις κηδείες «που κράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί», ανυποψίαστος για όσα θα ακολουθήσουν κατά την απρόσμενη δηλαδή επίσκεψη του ληστή.

Ο «Φωτογράφος των Τρικάλων», χωρίς εξάρσεις, με τη σιωπή να κυριαρχεί και ένα σκοτεινό ασπρόμαυρο κάδρο που περιλαμβάνει εξαιρετικές τοποθεσίες (υποθέτω της παλιάς πόλης των Τρικάλων), με τη μινιμαλιστική μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο υπόβαθρο, στήνει ιδανικά το κλίμα της εποχής και μας οδηγεί σε ένα νοσταλγικό ταξίδι στη μνήμη. Ταυτόχρονα, η ένταση που δημιουργείται από το γεγονός της συνάντησης δύο ισχυρών αντρών (απ’ τη μια ο φωτογράφος Αθανάσιος Μάνθος, επιφορτισμένος να φυλακίζει στιγμές, από τη χαρά του γάμου μέχρι τη λύπη του θανάτου κι από μια απλή οικογενειακή στιγμή μέχρι την περήφανη χωροφυλακή με τα κεφάλια δραπετών στα χέρια, κι απ’ την άλλη, ο Θωμάς Γκαντάρας, ο καταζητούμενος ληστής που τρομοκρατεί όποιον βρεθεί στο πέρασμά του με την τραχιά του όψη και την αρματωσιά του), δεν επιτρέπει εφησυχασμό και προσθέτει πόντους στην ατμόσφαιρα.

Ο Κοσμόπουλος ευτύχησε να έχει δυο πολύ καλούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο μελαγχολικός Ηλίας Λογοθέτης (κυρίως) στο ρόλο του φωτογράφου αλλά και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μεταμφιεσμένος σε ληστή, παίζουν με τις εκφράσεις και τις ματιές τους και δημιουργούν ένα ιδιαίτερο δίδυμο, βγάζοντας την ανθρωπιά πίσω από τα σκληρά προσωπεία των δυο χαρακτήρων.

Αν μπορούμε να καταλογίσουμε κάτι στον «Φωτογράφο των Τρικάλων» είναι ότι δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό αλλά κυρίως σε σινεφίλ που θα παραβλέψουν την απουσία κάθε λογής εντυπωσιασμών και γρήγορου ρυθμού (όχι δηλαδή ότι θα βαρεθούν οι υπόλοιποι) και απ’ την άλλη, δεν θα ικανοποιήσει τους φίλους του Θανάση Παπακωνσταντίνου που περιμένουν ενεργή συμμετοχή του στο (μουσικό) αποτέλεσμα.

Η ταινία κατά τον σκηνοθέτη της υπήρχε στο μυαλό του από την πρώτη στιγμή που άκουσε το τραγούδι, το οποίο του κίνησε το ενδιαφέρον να ψάξει την ιστορία και να βρει την αλήθεια πίσω από τους στίχους. Με δεδομένο το αποτέλεσμα, μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμα ελπίδα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου που θα χαρούμε να δούμε στο (εντελώς διαφορετικό ωστόσο) πεδίο της μεγάλου μήκους ταινίας. Η ευαίσθητη ματιά και οι γνώσεις του ίσως τον ξαναφέρουν στο μέλλον στο δρόμο μας.