Η πρώτη μου ανάμνηση από το χωρίο ήταν το άγριο ξύπνημα για να φύγουμε από τον κάμπο χαράματα με το φορτιγάκι του Τζερεμέ. Θυμάμαι σαν χθες τις δυο παλιές μπορντό βαλίτσες και τα ασπρόμαυρα μάλλινα δισάκια που χώραγαν όλο το καλοκαιρινό βιός μας.

Ο δρόμος για το χωριό μακρύς και η στάση στη Φάρμα του Νώντα απαραίτητη για την πιο νόστιμη φασολάδα. Στα τελευταία χιλιόμετρα χωμάτινου δρόμου σε υποδεχόταν η μυρωδιά από έλατα και όταν τ’ αμάξι έπαιρνε τη στροφή στο Μοναστήρι, αντίκρυζες το χωρίο και η καρδία σου χτυπούσε πιο δυνατά.

Μέναμε στο χωρίο σχεδόν τρεις μήνες, μαθητεία ολόκληρης ζωήςσε έναν κόσμο ξεχασμένο. Στοιχειωμένα πλατάνια, πανηγύρια με κλαρίνα, μονοπάτια που δεν βγάζαν πουθενά και μέρες διάφανες.

Δίπλα στο πατρικό, η παράγκα που είχαμε για κουζινάκι μύριζε τίλιο και τσάι, το πετρογκάζ ήταν πάνω στο βράχο και η γάστρα κατάχαμα φούρνιζε το πιο νόστιμο ψωμί. Άτιμη εξέλιξη που φτιάχνεις τα μισά πράγματα και τα άλλα μισά τα χαλάς.

Από τότε επιστρέφω κάθε καλοκαίρι σε εκείνη την χαμένη εποχή της αθωότητάς. Στα ίδια μονοπάτια συναντάω τους αλλοτινούς εαυτούς μου.