Σταματήστε την κατασκευή του ασφαλτόδρομου Παλιοχωρίου Καλαμπάκας – Κρανιάς Ασπροποτάμου (2).
Εκεί που οι πηγές και οι κοιλότητες αρχίζουν να φτιάχνουν το ποτάμι, στα ριζά του γυμνού αυχένα, μετέωρα πάνω απ’ τα έλατα, στη σκιά του ασημένιου Μυρμηγκιού βρίσκονται τα Κονάκια, το πανέμορφο μπαλκονάκι της Πίνδου, που ελέγχει την κοιλάδα του Κρανιώτικου και τα μονοπάτια προς τις κορφές.
Μια μέρα κάποιου Ιούλη, την ώρα που ο ήλιος θα έχει προβάλει ολόκληρος πάνω απ’ το βουνό, θα ξεκινήσω απ’ την Κρανιά για μια κορυφή της Γκιόναλης ή του Μυρμηγκιού. Θα περάσω τη Διαλονή και θα σταθώ για λίγο στο πέτρινο γεφύρι στο μύλο του Γκίκα. Θα διασχίσω το μεγάλο ρέμα προφταίνοντας να δω το πίσω μέρος ενός ελαφιού πριν κρυφτεί στο δάσος και θα συνεχίσω την πορεία μου κάτω απ την σκιά των ελατιών μέχρι την Ασβεσταριά και τα Κονάκια.
Δεν θα ’χω απομακρυνθεί πολύ απ’ τις καλύβες, όταν θα συναντήσω τη γυναίκα να κατεβαίνει από κάποιο μαντρί, με μια καλημέρα στο στόμα κι έναν τροβά στο χέρι. Θα ρωτήσω για το μονοπάτι προς την κορυφή, θα μου απαντήσει σχολιάζοντας αρνητικά την ώρα που διάλεξα να ξεκινήσω και θα γυρίσω πίσω.
Και το άλλο πρωί θα ξεκινήσω πριν χαράξει κι όταν θα έχω φτάσει στα Κονάκια, τα πουρνάρια κι οι φτέρες θα ’χουν ακόμα πάνω τους την πρωινή δροσιά.
Σε λιγότερο από μια ώρα θα έχω φτάσει στην κορυφή και θα σκαλίσω το όνομά μου στην τσιμεντένια κολώνα της ΓΥΣ. Το βλέμμα μου θα σταθεί για λίγο στο αλλιώτικο μπλε των χαμολούλουδων κι από κει θα περιπλανηθεί στις διαδοχικές κορυφογραμμές που χάνονται στην αχλύ του ορίζοντα, απόμακρες, απάτητες θαρρείς κι ανεξερεύνητες.
Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας στο χωριό, ότι ήταν πέρα απ’ το ελατόδασος στην πλάτη του χωριού, από κει που έρχεται το ποτάμι, που δεν υπάρχουν άλλα χωριά ή δρόμοι, ήταν για μας μια πρόκληση αλλά και το γοητευτικό άγνωστο που το φανταζόμαστε πανέμορφο. Απόθεμα – δεξαμενή – ομορφιάς, ανέγγιχτος παρθένος χώρος, ανεξερεύνητος για μας, δυσπρόσιτος, λιγοσύχναστος, ζώνη της άγριας αρκούδας και του λύκου. Κάποια μέρα θα φτάναμε βαθιά μέσα στο δάσος κι έπειτα στη γυμνή κορυφογραμμή και, ίσως άλλοτε, περνώντας βαθιές χαράδρες και ανεμοδαρμένους αυχένες θα φτάναμε στ’ άλλα βουνά, που τα νερά τους χύνονται σ’ άλλα ποτάμια.
Όταν έχεις δει τα Κονάκια και τη γύρω περιοχή από παλιά, κανένα ορεινό μέρος πια δεν μπορεί να σ’ εντυπωσιάσει. Κι όμως το θεωρώ ευλογία, παρά κατάρα. Αν από τα δέκα που λένε εννοούν έστω το ένα, κανένα μεταλλικό χέρι μιας αειφόρου ανάπτυξης δεν πρόκειται ν’ αγγίξει αυτό το πανέμορφο αγριολούλουδο.
«Είναι κάποιος που δεν θέλει να γίνει ένας δρόμος» ήταν το σκωπτικό σχόλιο ενός συμπολίτη μας που διάβασε το προηγούμενο άρθρο μου. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Δεν είναι ένας οποιοσδήποτε δρόμος σε μια τυχαία περιοχή του Ασπροποτάμου. Είναι ένας ασφαλτόδρομος που θα κατασκευαστεί σε υψόμετρο 1700 μ. σε μια περιοχή μοναδικού φυσικού κάλλους. Στα Κονάκια, στον αυχένα Γκολέμη. Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, είναι ένας δρόμος που δεν έχει καμιά δουλειά εκεί πάνω. Κι αυτό που δεν έχω ακούσει ακόμα, είναι τα επιχειρήματα που καθιστούν αναγκαίο αυτό το έργο. Είναι μια κατασκευή που θα αποτελέσει την προϋπόθεση και την απαρχή για την αλλοίωση του χαρακτήρα της περιοχής.
Πολλές φορές ακούω συντοπίτες μας, που έχουν επισκεφτεί τα βουνά της Ελβετίας, να λένε πως τα δικά μας είναι πολύ καλύτερα από κείνα. Όταν τους ρωτώ γιατί, δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Για κάτι. Ίσως γιατί εκεί, όλα είναι πολύ τακτοποιημένα, ή γιατί όπου οι Ελβετοί θα κατασκεύαζαν ένα ωραίο ξενοδοχείο, σε μας υπάρχει κάποιο μαντρί. Ίσως γιατί στα δικά μας τα βουνά έχεις την αίσθηση ότι διασχίζεις κάτι άγνωστο, ανεξερεύνητο, απείραχτο, ενώ στα δικά τους παντού σου δημιουργείται η εντύπωση ότι πορεύεσαι προς κάποιο προορισμό όπου υπάρχουν πολλοί άλλοι άνθρωποι. Ίσως πάλι, γιατί εκεί δεν συναντούν τοξωτά πετρογέφυρα όταν παραμερίζουν το τελευταίο κλαδί ενός στενού ασήμαντου κατηφορικού μονοπατιού.
Υπάρχει ένα ελβετικό βουνό στην περιοχή της Λουκέρνης, το όρος Pilatus, που οι κάτοικοι της περιοχής είναι πολύ υπερήφανοι γι αυτό. Δίνουν το όνομά του σε ξενοδοχεία και προϊόντα. Από κάτω, δείχνει να είναι ένα υπέροχο βουνό. Υπάρχει ένας οδοντωτός σιδηρόδρομος με απότομη κλίση, που σε 20 λεπτά σε ανεβάζει στην υψηλότερη κορυφή. Όταν βρέθηκα σε κείνη την κορυφή αισθάνθηκα ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Λες και μονομιάς το μέρος είχε χάσει όλη του την ομορφιά, παρ’ ότι η θέα του βουνού από ψηλά, με μια υπέροχη λίμνη στα πόδια του, ήταν φανταστική. Ακριβώς στην κορυφή είχε κατασκευαστεί μια μεγάλη μπετονένια εξέδρα με μαγαζιά αναμνηστικών ειδών και καφετέρια. Σκέφτηκα ότι δεν θα ’θελα να το επισκεφτώ ποτέ ξανά κι ούτε θα μπορούσα να κάνω εκεί διακοπές. Πώς να σε γοητέψει ένα βουνό που έχουν μόνιμα κατακτήσει την κορυφή του;
Υπάρχει κάτι λοιπόν σε τούτα τα βουνά, κάτι το σημαντικό αν και απροσδιόριστο που τα κάνει ομορφότερα, που δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα και όχι μόνο σε όσους από μας έχουμε παιδικές μνήμες. Εγώ αυτό το κάτι θα το έλεγα η ανυπαρξία σημαντικών επεμβάσεων στην περιοχή, η αυθεντικότητα που πηγάζει από την αργή φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Η ομορφιά μόνης της φυσικής ύπαρξης. Κι αυτό το κάτι, στον ευρύτερο ορεινό όγκο της Τριγγίας, προστατεύεται από την ανυπαρξία ασφαλτοστρωμένων αυτοκινητόδρομων. Αυτή η έλλειψη λειτουργεί σαν προστατευτική ασπίδα δέκα φορές ισχυρότερη από κάθε κανονισμό, τοπικό ή ευρωπαϊκό.
Ο ασφαλτόδρομος δεν θα καταστρέψει μόνον αρκετή απ’ τη φυσική ομορφιά του βουνού. Θα ξεριζώσει την ψυχή του και ότι αυτό αντιπροσωπεύει. Θα αφαιρέσει πολύ απ’ αυτό το κάτι, το άυλο, το συναρπαστικό. Απ’ όπου περάσει δίπλα – γεφύρια, ποτάμια, ξωκκλήσια, – θα τ’ ασχημύνει, γιατί αφαιρεί το περιβάλλον τους που τα αναδεικνύει. Θα αναφέρω δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα που υποστηρίζουν την παραπάνω άποψη.
Το κεντρικό γεφύρι του μύλου στην είσοδο της Κρανιάς είναι για τους μελετητές ένα σημαντικό και τεχνικό γεφύρι. Όσοι το φωτογραφίζουν, ερασιτέχνες ή επαγγελματίες, προσπαθούν να βγάλουν την άσφαλτο απ’ το οπτικό τους πεδίο. Αυτό που κάνει η τέχνη, το κάνει κι η ζωή. Στους Κρανιώτες, μας αρέσει περισσότερο το μικρότερο γεφύρι του Γκίκα, γιατί βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον. Ο χωματόδρομος δείχνει ενσωματωμένος και καθόλου ξένος με αυτό.
Τριάντα χρόνια πριν, όταν στην κοιλάδα από τα Τρία Ποτάμια ως τη διασταύρωση της Τζούρτζιας υπήρχε ο χωματόδρομος, έρχονταν τα καλοκαίρια οικογένειες τουριστών με τροχόσπιτα και έκαναν κάμπινγκ στο ποτάμι. Στήνανε σκηνές κάτω από μεγάλους πλάτανους και έκαναν μπάνιο και ηλιοθεραπεία στις όχθες. Κοντά στη διασταύρωση της Μηλιάς και σε εκείνη της Τζούρτζιας. Εκείνοι οι Ευρωπαίοι πρόλαβαν – ίσως γι αυτό το έκαναν – και απόλαυσαν ένα απ’ τα καθαρότερα και ομορφότερα ποτάμια της Ευρώπης. Αν ξαναγυρνούσαν σήμερα στα ίδια μέρη, θα ορκίζονταν πως δεν είχαν περάσει ποτέ από εδώ. Κι αυτό δεν είναι οι υπερβολές ενός ρομαντικού που δεν θέλει να αλλάζει τίποτα στη ζωή. Δυστυχώς είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα.
Τα Κονάκια, οι χωμάτινοι αυτοκινητόδρομοι που τα συνδέουν με την Κρανιά, όπως και οι δύσβατοι αχνοί φορτηγόδρομοι που οδηγούν στα βοσκοτόπια και στα μαντριά, αποτελούν ενσωματωμένο μέρος αυτού του υπέροχου τόπου, του γενικότερου ορεινού συμπλέγματος γύρω από το Γκολέμη που, όντως, εξελίσσεται αναπόφευκτα και παρ’ όλα αυτά παραμένει ακόμα αγνός, φυσικός, άγριος, ανεξερεύνητος. Κάθε καλοκαίρι δεκάδες παιδιά και μεσήλικες σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και τις κορυφές του από δεκάδες μονοπάτια και διαδρομές. Κι όσο δεν ασφαλτοστρώνεται, αυτό το ίδιο το βουνό συντηρεί μια παράδοση τόσο απρόβλεπτα δυνατή, τις περιπατητικές εκδρομές και αναβάσεις στις κορυφές και τις εξοχές του.
Ο ασφαλτόδρομος θα αποτελέσει την απαραίτητη υποδομή και την προϋπόθεση για την βίαιη τεχνητή αλλαγή της φυσιογνωμίας του. Θα ακολουθήσουν χρηματοδότηση, ανάπτυξη, μικρές ξενοδοχειακές μονάδες «ανάδειξη του φυσικού κάλλους»(;), «ήπια τουριστική εκμετάλλευση». Κι όταν όλα αυτά αφαιρέσουν τη μοναδικότητα αυτού του μέρους και το μετατρέψουν σ’ ένα από τα αμέτρητα αντίγραφα κάποιων προτύπων, θ’ ακολουθήσει και εδώ ο νέος τρόπος ζωής, η κοινωνία του αυτοκινήτου και του προορισμού, μόνη αξία του βουνού η ωραία θέα, δεν θα υπάρχει πια ταξίδι. Σ’ έναν τόπο γεμάτο από γκρεμούς και κορυφές, που το ύψος περισσεύει και το πλάτος λιγοστό, η κίνηση θα ’ναι επίπεδη κι η καθημερινότητα ανίδρωτη.
Και αναρωτιέμαι, μετά την άσφαλτο στις αλπικές ζώνες και την «ανάδειξη» των ποταμών και των τοξοτών γεφυριών, ποιος είναι άραγε ο επόμενος στόχος μιας ακόμα ασφάλτινης προσέγγισης; Ίσως οι ίδιες οι πηγές, οι φυσικοί μαίανδροι (δρακολίμνη Βερλίγκα) του Αχελώου ποταμού;
Κι όμως, τα ύψη αυτά θα γεννούν πάντα λύκους και πρόβατα, αρκούδες και κονάκια,
όπως του κάμπου τα μολυσμένα ποτάμια συντηρούν πάντα κάποιο είδος κέφαλου,
ακόμα κι όταν τα εργοστάσια που τα μόλυναν έχουν γίνει από καιρό κουφάρια.
Ρωτάμε συγκεκριμένα, ποιους ακριβώς οικισμούς θα βγάλει απ’ την απομόνωση ο ασφαλτόδρομος Παλιοχωρίου-Κρανιάς και εκείνος από τον Κλεινοβό μέχρι το Γκολέμη; Τι ακριβώς σημαίνει η χιλιοειπωμένη φράση «ανάδειξη του φυσικού κάλλους»; Δεν την καταλαβαίνουμε. Γιατί, άλλο αναδεικνύω και άλλο δεικνύω, εκμεταλλεύομαι, εμπορεύομαι, αναπτύσσω, ιδιωτικοποιώ, αλλοτριώνω. Το φυσικό κάλλος δεν βελτιώνεται ούτε αναδεικνύεται, απλά προστατεύεται.
Τίποτα δεν έχει ακόμα οριστικά χαθεί. Ας προστατεύσουμε – είναι χρέος μας – ότι ωραιότερο και γνησιότερο έχει ο τόπος μας, την ορεινή μας πατρίδα. Η χρηματοδότηση και η ανεξέλεγκτη κατασκευή δρόμων δεν είναι απαραίτητα πρόοδος, ούτε πολιτισμός. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι καταστροφή. Ανεπίστρεπτη.
Στην περίπτωση του ασφαλτόδρομου στον αυχένα Γκολέμη, ας μην αδιαφορήσουμε ούτε να πούμε ένα αβασάνιστο ναι. Ας θέσουμε στους εαυτούς μας και στους κατασκευαστές του έργου ένα βασανιστικό γιατί. Γιατί χάσαμε κάποτε την κοιλάδα ανάμεσα στα Τρία Ποτάμια και στη Τζούρτζια; Γιατί πρέπει να χάσουμε τώρα τα Κονάκια και τον αυχένα Γκολέμη;
Βασίλης Ζιντζόβας. κάτοικος Κρανιάς Ασπροποτάμου
aspropotamos.org 
«Δεν υπάρχει άποψη, όσο εξωφρενική και να είναι, που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να ενστερνιστούν, αρκεί να πεισθούν ότι είναι κοινώς αποδεκτή» (Σοπενάουερ)
Είναι ίσως από το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα γίνονται έργα για τα έργα, χωρίς καμία λογική, κανένα ουσιαστικό όφελος και με τεράστια καταστροφή για τον ορεινό όγκο της Τριγγίας. Αυτή η νοοτροπία τόσο των πολιτικών (τοπικών και μη), μας οδήγησε στα πρόθυρα τόσο της οικονομικής καταστροφής μετά την ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ δημοσίου χρήματος σε ανώφελα και χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική εξυπηρετώντας μόνο μικροπολιτικά συμφέροντα, όσο και στην υποβάθμιση και καταστροφή του ορεινού όγκου της χώρας μας. Σε μια χώρα που έχει μία από τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα και ομορφιά, που μπορεί να την αναδείξει και να την εκμεταλλευτεί με πολλούς εναλλακτικούς τρόπους και να κερδίσει συνεχίζει να την καταστρέφει.
Την ώρα που πέφτει ένας βράχος στα Τέμπη και κλείνει η χώρα στα δύο για έξι μήνες, την ώρα που σκοτώνονται χιλιάδες συμπολίτες μας στο αθλιότερο εθνικό οδικό δίκτυο, την ώρα που δεν υπάρχουν ούτε οι υποτυπώδεις ιατρικές υποδομές και την ώρα που χτυπάμε την πόρτα του ΔΝΤ γιατί χρεοκοπούμε κάποιοι συνεχίζουν να κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα σε ανώφελους δρόμους στο 2000μ υψόμετρο στα βουνά μας!!!!
Τελικά τέτοιος λαός είμαστε τέτοια τύχη μας αξίζει.
ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
dimniks@yahoo.gr
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η δημιουργία ενός νέου οδικού δικτύου θα προκαλέσει άραγε τόσα δεινά όσα δηλώνονται μέσω κινδυνολογίας;Η μήπως κωφεύουμε και αδυνατούμε να δεχτούμε πως η εξέλιξη δε συνεπάγεται τυφλή προσκόλληση στο παρελθόν;Η ομορφιά του τόπου μας είναι αξεπέραστη(δε χρειάζεται να προβώ σε γλαφυρές περιγραφές για να την αναδείξω) και κάθε ενεργεια οφείλει να γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον και να στοχεύει στη διαφύλαξη αλλα και στην προβολή της μοναδικότητας των βιοτόπων.Πολλές προτάσεις αναφορικά με τη βελτίωση της αισθητικής εικόνας των χωριών μας θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί,αλλά μενουμε μόνο στα λόγια!Όσον αφορά την προηγούμενη τοποθέτηση για κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος σε δημόσια έργα και δη του οδικού δικτύου, θα τη χαρκτήριζα ιδιαίτερα επιπόλαια και ατυχώς-επιτηδευμένα τοποθετημένη.Προτιμούμε την απομόνωση,την εσωστρέφεια;Παραμένουμε άκριτα προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν το οποίο μεν μας παρέχει ενα αξιοθαύμαστο πολιτιστικό υπόβαθρο,αλλά όχι και τα απαραίτητα τεχνολογικά μέσα για τη βελτιωση των συνθηκών διαβίωσης και κυρίως ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ στον τόπο μας;Έχουμε πλέον τη γνώση από τα τραγικά λάθη που έγιναν στο παρεθόν, αναφορικά με τη λαθεμένη αξιοποίηση των μοναδικής ομορφιάς περιοχών της Ηπείρου.Συνάμα,όμως, έχουμε και την ηθική υποχρέωση να στοχεύσουμε στο μέλλον.Να προτείνουμε μορφές ενναλακτικού τουρισμού, όχι μόνο για μάς αλλά και για όλους εκείνους που με σεβασμό προς τη φύση θέλουν να επισκέπτονατι τον τόπο μας.Στο σημείο αυτό πολλοί διατείνονται πως «Δε θέλουμε κανένα ξένο στα χωριά μας.Θέλουμε την ησυχία και να καρπωνόμαστε την ομορφιά του του δικού μας τόπου».Μήπως όμως αυτό εiναι λίγo εγωιστικό;Ή μήπως οι υπέρμαχοι του απομονωτισμού αδυνατούν να προτείνουν βιώσιμες και ανανεωτικές επιλογές;Δεν μπορούν ή απλώς δε θέλουν;Ξεχνόυν πως η πρόσελευση στα χωριά του Ασπροποτάμου είναι δύσκολη και συχνά ειπικίνδυνη για τους επισκέπτες ανά την εποχή, διότι οι δρόμοι συχνά είναι κατεστραμμένοι;Γνωρίζετε πόσα χρόνια καθίσταται δυσχερής η πλήρης και αποτελεσματική επιδιόρθωση του κεντρικού δρόμου της Κρανιάς,λάμβάνοντας υπόψη την αδιαφορία των αρμοδίων και τις μορφολογικές ιδιαιτερότητες του ορεινού όγκου;Η κατασκευή του οδικού δρόμου που διέρχεται απο το Παλαιοχώρι θα εξυπηρετήσει πλήθος κατοίκων.Συν τοις άλλοις θα εξοικονομηθεί και χρόνος κατα τη διαδρομή.Όλα τα παραπάνω,βέβαια, οφείλουν να γίνουν με γνόμωνα υην οικολογική ισορροπία, τη διατήρηση της χλωρίδας και της πανίδας και την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης.Ο σεβασμός στην πολιτιστική μας κληρονομιά δεν είναι συνώνυμο με την προσκόλληση στο παρελθόν!Πελώριες αλήθειες άβολες για την κοινωνική πραγματικότητα της ελληνικής περιφέρειας και την παγιωμένη νοοτροπία πρέπει να καταρριφθούν.Μόνο η βιώσιμη ανάπτυξη θα μας επιτρέψει να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του πρόντος,χωρίς να υπονομεύσουμε την κοινωνία του μέλλοντος.Η κατασκευή του νέου οδικού δικτύου θα πρέπει να ξεκινήσει στηριζόμενη στις προϋποθέσεις που υπαγορεύει η οικολογική μας συνειδηση.Η νοοτροπία μας οφείλει να εξυγειανθεί από τη μισαλλοδοξία και το φόβο του εξυγχρονισμού.Είμαστε υπεύθυνοι να μεταλαμπαδεύσουμε την αγάπη για τον τόπο μας στις επόμενες γενιές και να τους διδάξουμε τον τρόπο να τον προστατεύουν, ακολουθώντας τη σύγχονη πραγματικότητα.Το μέλλον των περιοχών του Ασπροποτάμου είναι στο χέρι μας και ΜΟΝΟ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κυρία Στυλοπούλου κανείς δεν είναι εναντίον τις εξέλιξης και της προόδου, αλλά φαίνετε πως έχετε μπερδέψει την εξέλιξη και πρόοδο με την καταστροφή και την υπερβολή.
1Ο Ο συγκεκριμένος δρόμος δεν μειώνει και ιδιαίτερα την απόσταση σε σχέση με την Καλαμπάκα
2ο Οσον αφορά την προσβασιμότητα θα είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με αυτή στον αυχένα της Κιάτρας μπάστας λόγου του μεγαλύτερου υψομέτρου
3ο Να σας θυμίσω ότι από την Κακαρδίτσα μέχρι και τον αυχένα της Κατάρας στο πιο συμπαγή τμήμα της κεντρικής Πίνδου υπάρχουν 6!!! Περάσματα με το υψηλότερο στο Μπάρο (2000μ) και τα περισσότερα είναι ασφαλτοστρωμένα. Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο παράδειγμα τόσον πολλών περασμάτων σε τόσο μικρή κατά μήκος απόσταση και σε τέτοιο υψόμετρο σε όλη την Ευρώπη!!!!!
4ο Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα ολοκληρωμένο χωροταξικό σχέδιο και ο κάθε νομάρχης και δήμαρχος μπορεί με το γνωστό <> να κάνει ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατασκευή χιονοδρομικού κέντρου στην Τριγγία σε ίσως το πιο ΑΚΑΤΑΛΗΛΟ βουνό καθώς ο προσανατολισμός του βουνού είναι νότιος- νοτιανατολικός!!! Κάθε ορεινός δήμαρχος θέλει να κατασκευάσει και από ένα χιονοδρομικό την ώρα που η Ελλάδα έχει πάνω απο 20 (ούτε η Ελβετία δεν έχει τόσα) με ελάχιστες πραγματικές ημέρες λειτουργίας και επιδοτούμενα από τον έλληνα φορολογούμενο πολίτη λόγω ελλειμμάτων.
5ο Το χιλιοειπωμένο <> και <> ανάπτυξη έχω βαρεθεί να το ακούω και μόνο βιώσιμη και αειφόρος δεν είναι έτσι πως εφαρμόζετε.
6ο Να σας θυμίσω πως σχεδόν όλα τα χωριά του ασπροποτάμου ΔΕΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΕ τον χειμώνα και είναι καθαρά παραθεριστικά χωρία.
7ο Η ανάπτυξη ενός τόπου δεν γίνετε απαραίτητα με μπουλντόζες, γιατί δεν εφαρμόζουμε το μοντέλο ανάπτυξης όπως στα Ζαγοροχώρια όπου έχουμε μια ανάπτυξη χωρίς καταστροφή και παρόλο που οι δρόμοι είναι ελάχιστοι ( στη δρακόλιμνη πηγαίνεις μόνο με τα πόδια) έρχονται από όλη την Ελλάδα να τα επισκευτούν.
8ο Προσπαθώντας να εφαρμόσουμε ένα μοντέλο μαζικού τουρισμού όπως προτείνετε (χωρίς προφανώς να το αντιλαμβάνεστε) με δρόμους με άσφαλτο, εύκολη πρόσβαση με τα αυτοκίνητα παντού κτλ. Εκτός του ότι μακροπρόθεσμα θα έχει τελείως αντίθετα αποτελέσματα. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε της βόρειες και κεντρικές χώρες της Ευρώπης με αυτό το μοντέλο, γιατί είναι σαν να προσπαθεί η Νορβηγία να ανταγωνιστεί σε θάλασσα την Ελλάδα. Εμείς στον ορεινό όγκο έχουμε άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα και κατασκευάζοντας δρόμους παντού διαλύουμε αυτό το προϊόν.
ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θάθελα να πω ότι γενικά και θεωρητικά, θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει με την άποψη της κας Στυλοπούλου. Η κατηγορία ότι είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, προτιμάμε την εσωστρέφεια και την απομόνωση, είναι βολική και φαντάζει προοδευτική. Όμως εδώ μιλάμε για πολύ συγκεκριμμένα πράγματα. Πρώτον, ο ασφαλτόδρομος που κατασκευάστηκε δίπλα στον Ασπροπόταμο, κατέστρεψε το ποτάμι. Το τεχνικό έργο θεωρήθηκε το κυρίαρχο και το ποτάμι αντιμετωπίστηκε σαν πρόβλημα. Ο δρόμος από τα Τρία Ποτάμια ως τη Τζούρτζια χαρακτηρίστηκε από τους πάντες ως περιβαλλοντικό έγκλημα. Δεύτερον, ποιά είναι η πρόοδος που συντελέστηκε με την διάνοιξη δρόμου σε απόσταξη πενήντα μέτρων από την ξακουστή δρακολίμνη Βερλίγκα; Ο ισχυρισμός ότι εξυπηρετεί τους κτηνοτρόφους δεν μπορεί ούτε καν να σχολιαστεί. Τρίτον, ο αυχένας Γκολέμι και το συκρότημα της Τριγγίας είναι πράγματι περιοχές μοναδικού κάλλους, για όσους έχουν πάει και τις ξέρουν. Ο ασφαλτόδρομος θα τις καταστρέψει. Δυστυχώς αυτό θα αποδειχτεί στο μέλλον. Είναι δύσκολο να σταματήσουμε την «πρόοδο» και την «ανάπτυξη», ειδικά με τον τρόπο που γίνονται στη χώρα μας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως, η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων είναι σημαντική και ευχαριστώ για το σχολιασμό των απόψεων που έχω εκθέσει.
Βασίλης Ζιντζόβας
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το μέλλον πρέπει να χτίζεται με σεβασμό στο παρελθόν και με βασικό κριτήριο την διατήρηση ττου φυσικού περιβάλλοντος. Στην δύσμοιρη Ελλάδα το κόλπο είναι παλιό και γνωστό . Στην αρχή διανοίγεται ένας απλός αθώος δασικός δρόμος για να καταλήξει τελικά να γίνεται ασφάλτινος και να εντάσσεται σε κάποιο πρόγραμμα που δήθεν αποσκοπεί στην ανάπτυξη.Φυσικά κανείς δεν κάνει τον κόπο να πει το μέγεθος της καταστροφής που προκαλείται σε έναν σπάνιο βιότοπο και κανείς δεν κάνει τον κόπο να προχωρήσει στην αξιολόγηση του έργου μετά απο κάποια χρόνια. Επιτέλους η φύση πρέπει να κληροδοτηθεί στα παιδιά μας ακέραια. Τα παιδιά μας πρέπει να έχουν την χαρά να περπατούν τα μονοπάτια του Ασπροποτάμου και όχι να περιφέρονται με τα πάσης φύσεως αυτοκινούμενα μέσα στην καρδιά των πιο παρθένων και όμορφων δασικών συστημάτων της Ελλάδας. Αν΄η ανάπτυξη του Ασπροποτάμου είναι η κατασκευή δρόμων σε μεγάλα υψόμετρα, η κατασκευή αιολοικών και υδροηλεκτρικών σταθμών και΄η άναρχη δόμηση προτιμώ να μένω κολημμένος στο παρελθόν και να περιφρονώ αυτό το αύριο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αν παρομοιάσουμε τη διαδικασία ερμηνείας μιας λέξης σαν την εξέλιξη μιας χημικής αντίδρασης, ο καταλύτης στην ερμηνεία της λέξης ανάπτυξη, για τη χώρα μας, είναι το προσωπικό συμφέρον.
Ιστορικά στην Ελλάδα η ανάπτυξη συνδέεται με τον πλουτισμό ορισμένων ανθρώπων εις βάρος άλλων και εις βάρος του περιβάλλοντος.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για ένα τεράστιο πρόβλημα που ξεκάθαρα δηλώνει έλλειψη παιδείας και όχι μόρφωσης επαγγελματικής ή επιστημονικής. Δυστυχώς η μόρφωση έχει συνδυαστεί στα μυαλά μας με το κέρδος. Εξάλλου ακόμη τα παιδιά πηγαίνουν στα πανεπιστήμια ΄΄για να μορφωθούν και να ζήσουν καλά΄΄ αντί του ΄΄να μορφωθούν και να καλλιεργηθούν ως αξιοπρεπείς πολίτες΄΄. Με τα δεδομένα μας λοιπόν για να ζήσουμε καλά πρέπει να συμβαλλουμε στην ανάπτυξη.
Οπότε με το πρόσχημα της ανάπτυξης προέκυψε και το έργο της δραστικής βελτίωσης της συγκεκριμένης οδικής οδού.
Πως έγινε αυτό;
Η κρατική μηχανή λοιπόν, ούσα άρτια οργανωμένη, διαθέτει υπερσύγχρονο μηχανισμό πρόβλεψης των αναγκών σε βάθος χρόνου. Οι ιθύνοντες του μηχανισμού διέγνωσαν ότι σε λίγα χρόνια θα γιγαντωθεί δραματικά το πλήθος των επισκεπτών προς τον Ασπροπόταμο. Συνεπώς, θα υπάρξει ουσιαστικό πρόβλημα ρύθμισης της κυκλοφορίας μιας και οι υφιστάμενες, ασφαλτοστρωμένες, οδικές δίοδοι προς τον Ασπροπόταμο είναι μόνο τρεις.
Το θέμα ετέθη προς μελέτη. Συγκλήθηκε ευρεία σύσκεψη και προέκυψε ότι ο κρατικός μηχανισμός έχει επιλύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα του Νομού. Συνεπώς, επόμενος στόχος πρέπει να είναι το ευεργετικό, στην ανάπτυξη, έργο της βελτίωσης του οδικού άξονα Παλαιοχωρίου – Κρανιάς.
Ένας δρόμος που θα υλοποιηθεί με τη χρήση ασφάλτου υψηλής αισθητικής και φιλικής στο περιβάλλον, που θα συνδυαστεί αρμονικά με την κατασκευή τεχνικών έργων αξιολάτρευτης αρχιτεκτονικής από τόνους μπετόν και σιδήρου. Σαφώς αυτό το τεράστιο γκριζό-μαυρο γλυπτό απο μπετόν, άσφαλτο και αφανή σίδηρο όχι μόνο θα δένει αρμονικά με την καταπράσινη ελάτη αλλά θα την αναδεικνύει μοναδικά.
Αρκετά ως εδώ όμως διότι αρχίζω και στενοχωριέμαι πολύ.
Οφείλουμε να σοβαρευτούμε όλοι μας.
Δεν είναι δυνατό αυτός ο δρόμος να θεωρείται ανάπτυξη ή μέσο ανάπτυξης.
Πρόκειται απλά για μια ακόμη, κραυγαλέα υπόθεση ανόητης κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος.
Χρίστος Αθ. Τελειώνης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!