Ο Ελληνικός ποιμενικός μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ο Μεγάλος Ορεινός ποιμενικόςσκύλος της χώρας μας.

Οι ιδιαιτερότητες του φυσικού περιβάλλοντοςτης χώρας μας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της μορφολογίας του σκύλου αυτού.

Η διαχείριση των ποιμνίων απαιτούσε ανέκαθεν την εκμετάλλευση των ορεινών βοσκοτόπων και επέβαλε μετακινήσεις των περισσοτέρων κοπαδιών από τα χειμαδιά(πεδινές βοσκές)στα ορεινά(θερινές βοσκές).

Η μετακίνηση των ποιμνίων επί αιώνες πραγματοποιούνταν με αργούς ρυθμούς,βαδίζοντας με τα πόδια,ακολουθώντας συγκεκριμένα δρομολόγια,κατά τα οποία οι σκύλοι έπρεπε να ακολουθούν το κοπάδι συνεχώς και να το προστατεύουν.Απαιτούνταν συνεπώς από τον σκύλο συνδυασμός αντοχής, ικανότητας δίωξηςκαι δύναμηςκατά την συμπλοκή με τον αντίπαλο,καθώς επίσης ικανότητα προσαρμογής σε συνθήκες στέρησης.

Σήμερα στην ύπαιθρο είναι δυνατόν να συναντήσει κανείς πολλά διαφορετικά μορφολογικά στοιχείαστους ποιμενικούς σκύλους που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό:

1) στην μιγαδοποίησητου Ελληνικού ποιμενικού με άλλες φυλές.

2) στην κλειστή(συγγενική)αναπαραγωγήπου ασκήθηκε ηθελημένα ή άθελα από τους κτηνοτρόφους και εμπέδωσε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Η αναφορά στις μορφολογικές επιλογές είναι αντιληπτή όταν ορίζεται με ένα πρότυπο φυλής που αναφέρεται περιγραφικά στα επί μέρους σημεία του σώματος,καθώς και στις ιδιότητες του σκύλου.  

Όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να είναι αναγνωρίσιμασε μικρό ή μεγάλο βαθμό και στα πατρογονικά ζώα και στους απογόνουςτους.

Ο«καλός σκύλος»κατά τον κτηνοτρόφο σημαίνει συνήθως μόνο την εργασιακή ικανότητα ή το πάθος της δίωξης του αγριμιού και δεν σχετίζεται με την επιθυμητή μορφολογία που ο σύγχρονος εκτροφέαςαναζητά στους σκύλους των κτηνοτρόφων.